Terwijl ik eigenlijk bezig was om een paar oude kranten in allerlei kunstzinnige mooie vormen te scheuren tot een mooie hoedje van papier, pakte mijn vader me op en zette me op zijn schoot. Papa had daarvoor al even de televisie aangezet. “ Kijk Mischa, dat is nu onze koningin. Ze leest de troonrede voor”, zei mijn vader. Hij probeerde me duidelijk af te leiden. Ik zag inderdaad een klein aardige mevrouwtje met een opvallend eikenhouten kapsel en daarboven een vreemd hoedje in een veel te grote stoel. Ze kon nauwelijks met haar voetjes aan de grond komen. Wat een lief vrouwtje, dacht ik nog. Mijn papa begon in één keer over prinsjesdag, miljoenen-nota’s en allerlei vreemde wetten. Ik werd daar een beetje onrustig van en wurmde mij naar beneden. In plaats dat hij mij nou eens weer lekker in de lucht gooit of dat papa allerlei gekke sprongetjes met mij gaat maken, maar nee hoor, gortdroge verhalen over kinderopvangkosten, kilometerheffing en het nieuwe zorgstelsel. En daarom, In navolging van onze lieve koningin, spreek ik nu namens alle baby’s en dreumesen onze wipstoelmanifest.
Wij willen niet meer lastig gevallen worden door allerlei warrige praatprogramma's. Het is beter voor onze ontwikkeling dat de televisie gewoon uit staat. Uitzondering daargelaten natuurlijk zoals sesamstraat, tekenfilms en klokhuisachtige series. Verder willen wij meer aandacht en begrip voor onze situatie. Het zal zo zijn dat wij de taal van onze ouders uiteindelijk zullen spreken, maar dat neemt niet weg dat we andersom ook kunnen verwachten dat de ouders het Algemeen Beschaafd Babygeluidjes (ABB) eigen moeten maken. Tot zover en voorlopig mijn betoog. Later meer.
Gegroet vanuit mijn wipstoel.
No comments:
Post a Comment