Zeeuws-Vlaanderen is vanuit Nederland slechts op twee manieren bereikbaar, over het water en door een tunnel. In beide gevallen betaal je ongeveer vijf euro om toegang te krijgen tot het dunbevolkt stukje land. Het is eigenlijk bijzonder dat dit gebied op Nederlands grondgebied ligt terwijl er een duidelijke overheersing is van Belgische invloeden waaronder de vele Belgische auto’s en Belgische ondernemers. De bevolking spreekt met vooral een onverstaanbaar chaotisch Vlaams/Belgisch/Nederlands accent met altijd dezelfde stopwoord, namelijk “hiej” aan het eind van ieder zin. Het accent kenmerkt zich door overwegend zachte Gggeh georiënteerde klanken die bijzonder hard wordt uitgesproken, waardoor je het gevoel kan krijgen dat ieder moment de dijken door kunnen breken ondanks de wetenschap bij iedere Zeeuw dat er succesvolle dijken zijn aangelegd en de aanwezigheid van het achtste wereldwonder, de deltawerken.
Onze tent stond In Cadzand. Een kwartier fietsen en je ligt volledig geïnstalle
erd aan een schoon Zeeuwse strand met uitzicht op een snelweg voor containerschepen, vrachtschepen en af en toe een verdwaald, beginnend kitesurfertje die te bang is met harde wind te surfen. Een mooi voetbalveldje, een speeltuin en mooi zomerweer. Onze camping buren hebben twee weken, zonder dat we het wisten, allerlei theorieën bedacht hoe het in toch mogelijk is dat er drie mensen volledig bepakt, inclusief een zware campingtent en toebehoren in een kleine vw polo passen. Het geheim schuilt hem in het openbaar vervoer. Vlak voor vertrek had onze sympathieke garagehouder geen oplossing voor het brandend olielampje op het dashboard. Gevolg: apart reizen naar Zeeland.
Onze campingburen, een gemêleerd gezelschap, hadden het vooral druk met zichzelf. Even een beeld: De buren aan de linkerkant. Een (gescheiden)moeder en twee bijna puberende dochters die regelmatig bezoek kregen van haar (ex)-man, vader. Het is niet geheel duidelijk, maar tijdens zijn bezoekjes was hij uitsluitend, niet onverdienstelijk, bezig met allerlei diabolo kunstjes en vertrok na drie uurtjes bezoek weer naar zijn …vriendin. In de linker bovenhoek, een gezin, man, vrouw, twee kinderen kwamen geruisloos aan met een enorm grote vouwcaravan met een massale voortent en daarvoor werd behoedzaam een kingsize partytent geplant.
De geruisloze vader en moeder, die overigens sterk leken op bewegende tuimelaars deden alles in een tempo. Tegenover ons: stonden twee vrouwen met een kind. De verhouding was meteen bekend. Een vrouwelijk stel met een redelijk ingewikkelde rolverdeling. Niet voor hun zoontje als wel voor de buitenwereld. Immers, hun zoon zegt uiteraard mama tegen zijn mama, maar noemt de vrouwelijk echtgenote …papa. In de rechter bovenhoek: man, vrouw en dochter en een weglopend zoontje. Het weglopend zoontje was voorzien van een polsbandje waarop het volledig adressenboek van de familie was afgedrukt. Het weglopend zoontje was bijzonder “uitgesproken” en verbleef, met grote regelmaat voor straf in de voortent. Een gevatte buurvrouw merkte op dat het weglopend zoontje nauwelijks een kleur op zijn snoet had vanwege de vele strafverwijzingen.
Een beginnende groet vanuit groep twee
