Sinterklaas in crisissfeer

Voor het eerst in zijn bestaan heeft hij, uiteraard in samenspraak met zijn Staf, aangestuurd op een interne en ingrijpende reorganisatie. De naderende recessie, angst voor hoge inflatie en dreigend verlies van identiteit is hiervan de oorzaak. Middels in een handig gemaakte powerpoint presentatie wijst hij alle zwarte pieten op hun verantwoordelijkheid, namelijk waak voor zinloze verlanglijstjes die bestaan uit exorbitante dure en vooral onzinnige cadeaus, zoals dure gadgets, als in iPhones, mousetabletts en de gekste digitale schermpjes. Deze verlanglijsten moeten in het vervolg meteen retour afzender met een ontkennende onderschrift: “Ik ben geen Sinterklaas!!” Evenzo opmerkelijk als wel schokkend is het plan van Sint en zijn Staf om alternatieve inkomstenbronnen op te sporen als ook lucratieve sponsoren te benaderen. Een aanvraag voor Bos’ staatsteun is inmiddels onderweg. Een siddering van ellende voltrok zich in de zaal van de zwarte pieten.

Al zwaaiend naar Sint en Piet, groet ik jullie.

Barack Obama en de kredietcrisis

Barack Hussein Obama – president of the United States of America - 2008

“Ladies en gentlemen, please welcome, the next president of the United States… Barack Hussein Obama…”. Historische woorden? Jazeker! Waarom? He is an black american fellow Voor de zichzelf respecterende democraten zijn de Amerikaanse verkiezingen natuurlijk te vergelijken met de Champions leaque- of een WK finale. De deelnemers in deze prachtige finale waren Barack Hussein Obama (47) en John McCain (72). Een zoon van Kenyaanse vader en een Amerikaanse moeder tegen een oud-(Vietnam)veteraan met als inzet een plek op het pluche in het Witte Huis. En daarmee komt ook meteen een eind aan acht jaren van onbeschrijfelijke ellende van George W. Bush.

Kredietcrisis

De kille zuinigheid van Ebenezer Scrooge en Dagobert Duck verbleken volledig bij de platte hebzucht van bankiers, bestuurders en andere boeven. Er is roofbouw gepleegd op arme drommels in Amerika en er zijn onuitstaanbare bonussen uitgekeerd. Een oorzaak zou zijn een gebrek aan vertrouwen! Niets is minder. De ware reden ligt stukken dichterbij. Regelmatig fiets ik een rondje, niet alleen door onze prachtig buurt, maar ook rondjes door Noordwijk, Voorschoten en Amsterdam. En het is opvallend dat vele huizen omgeven zijn door afschuwelijk hoge grensafscheidingen. In vele gevallen bestaan ze uit hoge en duurzame houten of metalen schuttingen. De deur in de schutting is vaak ook nog voorzien van een opgeleukte foto van imaginair hondenbeest. Schijnveiligheid? Ja, want een echte boef klimt met gemak over de schutting en de hond op de foto bestaat geeneens.

Het programma “Yvon in de buurt”, waarin Yvon Jaspers op haar bekende ontwapende en sympathieke op zoek gaat naar buren die elkaar niet meer kennen. Yvon belt aan. Een magere vrouw met een rokerige filtersigaretje doet de deur zuinig open. De voet van de magere vrouw staat in een krampachtige rekoefeninghouding tegen deur te duwen, waardoor er een onnodig en belachelijk gevecht ontstaat tussen de magere vrouw en de deur en alleen omdat er iemand aan de deur belt. Yvon doet een klein ongemakkelijk stapje terug, overweegt haar woorden en vraagt doodleuk waarom zij geen contact meer heeft met haar eigen buren. De magere vrouw laat van schrik haar filter sigaret vallen en vertelt haar snel over drugsoverlast, aanrandingen en andere minder vrolijke gebeurtenissen. Yvon, teer als ze is, reageert geschokt. Nog een programma. “De rijdende rechter”, Mr. Frank Visser, moet vaak in grappige laarzen opdraven bij mensen die vaak kadastrale erfscheidingsconflicten met elkaar hebben. Een grensafscheiding die tien centimeter uit het lood staat en het aanvechten van recht van overpad komen regelmatig aan bod.

Ons comité, “comite drinken”, spreekt hun bezorgdheid uit over toenemende achterdocht en afnemende vertrouwen. Op eigen initiatief heeft ons comite gemeend een hoopvol advies uit te brengen;

Aan alle buren en aanverwanten!

“….tear down those walls…!!!”

Vol van vertrouwen, groet ik u.

Kamperen in Gasselte, onder de rook van Peking

Naast de bal, shuttle, water, racket, fiets, kano, pijl/boog, horden, enz., maakt ook een levend object deel uit van zogenaamde sportvoorwerpen op een Olympische spelen, namelijk een paard.. Anky van Grunsven trok alle aandacht na het behalen van de gouden plak op onderdeel dressuur. Anky, niet te verwarren met het paard, nam het applaus in ontvangst, lauwerde zichzelf en griste handig de liefbedoelde knuffels uit het publiek. Tenslotte galoppeerde ze stampvoetend en roodaanlopend naar haar levensgezel. Hij stond immers niet in haar zone tijdens de gouden kuur. Hij was geen tijdsgetuige. Het paard, die overigens sterke gelijkenissen toont met haar baasje, staat voorovergebogen en hijgend bij te komen van een verdraaid moeilijk dressuurkuurtje. Salinero, het paard, wordt eigenlijk afgeserveerd met een dag oude wortel en een suikerklontje. De één staat niet in verhouding met de andere. Is het nu een schouwspel der ondergeschikten? Ik weet het niet! Mijn sympathie gaat voorlopig sterk uit naar de dames waterpoloteam, de dames Van Eupen/van der Kolk en natuurlijk naar het ultieme kippenvelmoment: Maarten van der Weijden (lange afstandszwemmer). De gouden plak van Anky van Grunsven, hoe knap ook (3x goud met 2 paarden) valt schraal weg tegen de andere behaalde plakken.

In Gasselte, onder de rook van Peking in aanloop naar de Olympische spelen, hebben we deze zomer onze tent opgeslagen. Ruim een week in de ban van een eekhoorn in Gasselte, de hunebedden in Borger en de boomkroonpaden van Gieten. Op voorhand is een eekhoorn een schattig en evenzo een aandoenlijk beestje, die niemand in de weg zit. De propaganda rondom dit beest ontneemt ieders zicht op de werkelijkheid. De eekhoorn voert een ware terror terreur in de ochtend. Met name de herrie en de precisiebombardementen met dennenappels maken de eekhoorn tot een onuitstaanbaar walgelijk beest. De hunebedden in Borger en omgeving blijven wat mij betreft mysterieus. Het is nog steeds bij benadering onverklaarbaar hoe het volkje de draagstenen en dekstenen op elkaar hebben gekregen. Deze vraag staat hoe dan ook los van de functie van zo’n hunebed. Het antwoord ligt wellicht dichterbij want in een educatief programmaatje op een pc kon je met een aantal muisklikken een virtueel hunebed samenstellen. Het lijkt er dan verdacht veel op dat de functie en de bouw van de hunebed in zeker zin gereïncarneerd is, dan wel is afgeleid van mickey muis’ clubhuis.

Een pleitbezorgende groet voor diervrije sportevenementen

Wenen is een mooie stad…

…maar net iets te ver. We zijn uiteindelijk kansloos en ongenadig verslonden door het gretig rode gevaar. De russen waren scherper maar vooral frisser in al hun bewegingen. Op het oog zou je dit kunnen toeschrijven naar de vorm van de dag, de russen waren misschien in topvorm en oranje trof zichzelf aan in een onverklaarbare matte en gemakzuchtige staat. Maar dit is zijn geheel onwaarschijnlijk. Zelfs de aanwezigheid van een halfgodelijke Hiddink heeft hier niets mee te maken. Onze manke zit verscholen in een op het oog vreemde discipline, namelijk onze opstelling, houding bij een wachtrij voor een kassa, pinautomaat of een kaartje voor leuke voetbalwedstrijd.

Wij, Nederlanders, laten met grote regelmaat fatsoenlijke en beleefde gaten vallen tussen onszelf en de eerstvolgende in de rij. Of liever gezegd, we voelen ons vaak opgelaten en bezwaarlijk als we te dicht in elkaars zone bevinden. Een rus heeft hier totaal geen last van, sterker nog. Een rus loert en scant op een buitenkansje. Ze worden bovendien tamelijk nerveus van een slecht aaneengesloten wachtrij en duiken vrijwel meteen in een opengesprongen rij voordat een ander dat doet.

Verfijnd spel, beproefde tactieken en veelvuldig balbezit hebben is voor de russen nauwelijks van enige betekenis. De russen hebben in deze kwartfinale optimaal gebruik gemaakt van de chaos veroorzaakt door ontstane gaten. Een specialiteit van een rus. Oranje daarentegen was dus niet bij machte om hun modelvoetbal op te offeren voor het opvullen van gaten

Wachtend in een rij, groet ik jullie

Portugal

“Welkom in een zonovergoten Portugal”, spoelt de piloot van het vliegtuig nog even door. Bijna drie uur vanaf Groningen Airport naar een klein landingsbaantje op Faro moest de piloot uiteindelijk volop in de remmen. Het arme vliegtuigje strompelt bijna over zijn eigen wielen en probeert met alle macht zijn evenwicht te behouden met zijn magere vleugels. Onze medereizigers, veelal ouderen onder begeleiding van een moderne rollator met ABS, hebben een vreemde uitkijk, ja zelfs een beetje een verwilderde aanblik. Vooraf hoorde ik een oudje nog zeggen dat de veiligheidsdemonstratie van zo’n mooie stewardess toch geen zin heeft. “als het niet goed gaat dan is er geen houden meer aan”, zei een levens vreugdevol oudje. Het vliegtuigje schudt nog even en controleert uiteindelijk stapvoets naar de hangar. Het levens vreugdevol oudje is in deze kennelijk staat toch erg blij met zijn voeten aan de grond.

De fascinatie voor de zee in Portugal of liever gezegd de zee in het algemeen is mij totaal onduidelijk. De zee maakt op mij vooralsnog een onheilspellend en angstaanjagend indruk. Zelfs een rustige en kabbelende zee maakt een ritselende en hypnotiserend geluid. Vol onbegrip en afgrijzen kijk ik naar al die mensen die veel te dicht langs het vernietigende zoute zeewater lopen. Dit wordt overigens nog eens versterkt doordat iedereen onzinnig en onverantwoord speurend de duinen scant naar …tja, waar kijken ze naar? Het is zoeken naar onheuse fatale spanning. Mijn intense en afkerige houding jegens de verraderlijke zee blijft overeind.

Nee, dan liever een onschuldig fonteinstraaltje midden in een veilig park omgeven door prachtige bomen en bloemen. Mijn wijsvinger, de enige onvoorspelbare veroorzaker van een lief klein onschuldig verfrissend straaltje water. Of gewoon een balspelletje in een duimdiep helder en schoon zwembadje.

Een pleitbezorgende handschreeuw voor hogere duinen, groet ik jullie

Comité drinken – deel II

De commissie, die comité drinken heeft samengesteld, heeft in een officiële persconferentie aangegeven dat er actief gezocht wordt naar lieden die een onbestemd gevoel van rust en regelmaat missen. Mensen, die te lang dwangmatig en neurotisch in een oneindige draaischijf turen, zullen door ons actief worden aangesproken.

Inmiddels hebben we het voltallig gemeente bestuur van Reiderland aangesproken op hun twijfelachtige plannen om het dorpje Ganzedijk van de aarbodem te laten verdwijnen en de huidige bewoners legaal te verbannen of legitiem te deporteren. In opdracht van de gemeente Reiderland is er onderzoek gedaan naar de toekomst van het dorp. Conclusie: Ganzedijk is een spookdorp. Ons comité heeft slechts één telefoontje gepleegd en wij kwamen er al snel achter dat Ganzedijk te maken heeft met een ranzige erfenis wat onherroepelijk blijft achtervolgen, namelijk “woensdag gehaktdag”. Dit is de titel van eveneens ranzige boek, waarbij het verhaal zich af zou spelen in Ganzedijk. Niets is minder waar. De twijfelachtige schrijver heeft nooit in Ganzedijk gewoond maar in het naburig en alles verklarende plaatsje Hongerige Wolf…!?

Eveneens hebben we Geert Wilders in een openbare brief laten weten zich terstond te begeven naar ons comité drinken, alwaar hij rustig, na een bepaalde tijd van afzondering, met een kopje thee bewust kan uitleggen waar hij zich bevindt. Hieronder staat de volledige brief afgebeeld. De heer wilders heeft inmiddels ons officieel laten weten de pot op te kunnen. Da’s niet aardig van Geert.

Al thee schenkend, groet ik jullie

Geachte heer Wilders,

Bijgaand ontvangt u van ons een dringend verzoek, zoniet een sommatie, om u terstond te melden.

Uw vatbaarheid voor overdreven profetisch waanbeelden is onze beleving totaal misselijkmakend en beledigend. Met regelmaat vertaald u uw ongeleide gedachtenstroompjes in kwetsende one-liners en onbeholpen uitspraken, zoals “mevrouw, U bent knettergek” en 'tsunami van islamisering'. Deze tamelijke egoïstische wartaal en totale onverschilligheid is kwetsend.

U banjert gedrogeerd in een porseleinkast van ons recht op vrijheid van meningsuiting en dat maakt u nagenoeg ongrijpbaar. Ook wij maken "ons grote zorgen” over uw schandelijke voornemens om de kwetsende film Fitna (de beproeving) op internet te vertonen. De inhoud van de film is weliswaar nog niet bekend, maar uw intenties spreken in uw nadeel.

Wij nodigen u van harte uit zich aan te melden bji de bekende adressen voor hulp behoeftige lieden

We verwachten u hiermee voldoende te hebben ingelicht.

Een minzame groet,

Comité drinken

Tandarts

Er hangt een sluier van angst in de wachtkamer van de tandarts. Naast mij zit een klam jongetje, die netjes zijn beurt afwacht. De deur gaat onverwacht open en de tandarts gebied hem vriendelijk binnen te komen. “Goedemorgen”, zegt de tandarts. Het jongetje knikt en gaat stil en een beetje gebogen naar binnen. De wachtkamer van de tandarts onttrekt het gelukzalig gevoel uit je ziel en lijkt op een voorportaal die tandartspatiënten aanmoedigt te speculeren, ondanks zijn overtuigende deskundigheid, naar het meest “worst case scenario”. Zelfs de meest ambitieus maatschappelijk verantwoorde ideeën veranderen in de wachtkamer in onsamenhangende chaos.

Deze in-mineur stemmend gevoel wordt waarschijnlijk mede veroorzaakt, doordat de tandarts in functie een neerbuigende houding heeft. Zijn houding neigt misschien zelfs naar onvoorspelbaar, denigrerend en belerend. De onvoorspelbaarheid van de prognose van de tandarts wordt met name ingegeven door een vreemdsoortig gebogen tangetje en de willekeurige momenten waarbij de cijfercodes worden genoemd.

Maar mijn allergrootste ongenoegen is wel dat onze tandarts in functie verandert in een voorovergebogen, onverstaanbare en onherkenbare monster met een wapen in zijn hand en een vreemd hoedje voor zijn mond.

Met mijn mond ver open, groet ik jullie.