“Welkom in een zonovergoten Portugal”, spoelt de piloot van het vliegtuig nog even door. Bijna drie uur vanaf Groningen Airport naar een klein landingsbaantje op Faro moest de piloot uiteindelijk volop in de remmen. Het arme vliegtuigje strompelt bijna over zijn eigen wielen en probeert met alle macht zijn evenwicht te behouden met zijn magere vleugels. Onze medereizigers, veelal ouderen onder begeleiding van een moderne rollator met ABS, hebben een vreemde uitkijk, ja zelfs een beetje een verwilderde aanblik. Vooraf hoorde ik een oudje nog zeggen dat de veiligheidsdemonstratie van zo’n mooie stewardess toch geen zin heeft. “als het niet goed gaat dan is er geen houden meer aan”, zei een levens vreugdevol oudje. Het vliegtuigje schudt nog even en controleert uiteindelijk stapvoets naar 
de hangar. Het levens vreugdevol oudje is in deze kennelijk staat toch erg blij met zijn voeten aan de grond.De fascinatie voor de zee in Portugal of liever gezegd de zee in het algemeen is mij totaal onduidelijk. De zee maakt op mij vooralsnog een onheilspellend en angstaanjagend indruk. Zelfs een rustige en kabbelende zee maakt een ritselende en hypnotiserend geluid. Vol onbegrip en afgrijzen kijk ik naar al die mensen die veel te dicht langs het vernietigende zoute zeewater lopen. Dit wordt overigens nog eens versterkt doordat iedereen onzinnig en onverantwoord speurend de duinen scant naar …tja, waar kijken ze naar? Het is zoeken naar onheuse fatale spanning. Mijn intense en afkerige houding jegens de verraderlijke zee blijft overeind.
Nee, dan liever een onschuldig fonteinstraaltje midden in een veilig park omgeven door prachtige bomen en bloemen. Mijn wijsvinger, de enige onvoorspelbare veroorzaker van een lief klein onschuldig verfrissend straaltje water. Of gewoon een balspelletje in een duimdiep helder en schoon zwembadje.
Een pleitbezorgende handschreeuw voor hogere duinen, groet ik jullie
