Regelmatig verbaas ik me over de onhandigheid en bij tijd en wijle volslagen onbegrip van ouders. Zij, die al jaren lang communiceren, als in praten teneinde elkaar huilend van begrip in de armen te vallen of met elkaar vechtend en rollebollend in de haren vliegen of telepathisch dingen kunnen afspreken zijn kennelijk niet in staat mijn heldere bedoelingen in woord en gebaar te kunnen ontcijferen. Ik verbaas me dus over ouders die met stijgende regelmaat vragen: “wat zeg je jongen?” of “wat wil je dan, lieverd?” Welnu, ik sta op het punt om mij te bekwamen in volwassenentaal. Op de crèche is het een regelmatig onderwerp van gesprek onder ons. Wat moeten we doen? Het is voor ons eenvoudiger hen leren te begrijpen dan andersom. Hoewel, er zijn een hoop lieden geweest die vroeger door eigen belevenissen enkele ervaringen c.q. constanten hebben vastgelegd en vervolgens via een afschuwelijk generaliseermethode aan consultatiebureaus hebben doorgegeven. “standaardkennis- en kunde” vereenvoudigd en gemakkelijk leesbaar in keurig nette aangelegde tabellen voor pasgeborenen tot flinke dreumesen. Tot zover mijn oprechte zorg op weg naar een onvoorspelbare en ruwe volwassenheid.
