Oranjezon, een klein gehuchtje
naast vrouwenpolder en alleen bekend om hun mooi gelegen camping aan zee, was
onze volgende bestemming. Twee weken fietsen (naar Veerle, Domburg, Zoutelande),
tafeltennissen en skip-bo, een uitstapje naar Middelburg en Antwerpen en
natuurlijk naar het strand. Onze caravan stond op een klein vierkant
postzegeltje. De omgevingsgeluiden, de kenteken van de auto’s en natuurlijk het
prachtige zomerweer deed denken een exotisch oord.
Unsere Deutche Nachbarn staan nog
steeds bekend om hun niet afnemende drang om het complete strand op te eisen
door overal flinke kuilen te graven, maar dat is me eigenlijk nauwelijks opgevallen. Ik
denk dat er ondertussen een finaal besef leeft, dat het geen zin heeft om het
strand dagelijks te voorzien van herkenbare afgebakende territoria. Het zal voor
een aantal oosterburen hooguit nog een therapeutische werking kunnen hebben op
een te verwerken aandoeninkje of een ingrijpende gebeurtenis uit een ver en
grijs verleden. Niet te min hebben ze een enorm zwak voor de schonen Zeelandsche
stranden. Tja, wie niet!
Gegroet vanuit een zonnig
Zeeland.