…maar net iets te ver. We zijn uiteindelijk kansloos en ongenadig verslonden door het gretig rode gevaar. De russen waren scherper maar vooral frisser in al hun bewegingen. Op het oog zou je dit kunnen toeschrijven naar de vorm van de dag, de russen waren misschien in topvorm en oranje trof zichzelf aan in een onverklaarbare matte en gemakzuchtige staat. Maar dit is zijn geheel onwaarschijnlijk. Zelfs de aanwezigheid van een halfgodelijke Hiddink heeft hier niets mee te maken. Onze manke zit verscholen in een op het oog vreemde discipline, namelijk onze opstelling, houding bij een wachtrij voor een kassa, pinautomaat of een kaartje voor leuke voetbalwedstrijd. Wij, Nederlanders, laten met grote regelmaat fatsoenlijke en beleefde gaten vallen tussen onszelf en de eerstvolgende in de rij. Of liever gezegd, we voelen ons vaak opgelaten en bezwaarlijk als we te dicht in elkaars zone bevinden. Een rus heeft hier totaal geen last van, sterker nog. Een rus loert en scant op een buitenkansje. Ze worden bovendien tamelijk nerveus van een slecht aaneengesloten wachtrij en duiken vrijwel meteen in een opengesprongen rij voordat een ander dat doet.
Verfijnd spel, beproefde tactieken en veelvuldig balbezit hebben is voor de russen nauwelijks van enige betekenis. De russen hebben in deze kwartfinale optimaal gebruik gemaakt van de chaos veroorzaakt door ontstane gaten. Een specialiteit van een rus. Oranje daarentegen was dus niet bij machte om hun modelvoetbal op te offeren voor het opvullen van gaten
Wachtend in een rij, groet ik jullie
