Sinterklaas en zwarte piet

Zo, hij is weg. Wat een gedoe, zeg. Een schip vol zwarte pieten, verkleed in vreemde pofbroeken in allerlei vrolijke kleuren zetten de hele boel op z’n kop. En, weet je wat het is, ze zijn ook zo onvoorspelbaar. Je hoeft ze maar even aan te kijken en zo komen springend en dansen op je af. Wonderlijke gasten. Lelijk zijn ze niet, maar wel bijzonder vreemd. Ze gooien al het lekkere spul door de kamer heen en niemand die er iets van zegt. Ik ben zo opgewonden van die gasten dat ik er ’s avonds nauwelijks eet en ’s-nachts vat ik maar geen slaap. Ik zag ze overal. Onder m’n bed, in de kast en ik zag ze zelfs door het raam naar binnen gaan.

Papa vertelde, dat ik voor het slapen gaan mijn schoentjes bij de verwarming moest zetten. “Misschien dat er de volgende morgen iets lekkers in zit”, klonk hij opgewonden. Het zal allemaal wel, dacht ik. Als ik er maar geen last van heb. Ik hield me eerlijk gezegd helemaal niet bezig met deze malloten en die Sinterklaas. De afgelopen weken was ik druk doende om me in het vervolg sneller te verplaatsen. Dat is me enigszins gelukt, want sinds de vorig week kan ik een beetje lopen, heel wankel weliswaar, maar een begin is er. Met mijn handjes zwaaiend in de lucht loop ik al heel eind. Poes is echter minder blij. Hij ziet in mijn verkregen snelheid een serieuze bedreiging, terwijl ik in poes alleen een ideale sparringsspartner zie.

Al zwaaiend naar sinterklaas en zwarte piet, groet ik jullie.