Verkiezingen, peutertaaltoets en dierentuin

Verkiezingen

Op 22.november worden er andermaal verkiezingen gehouden. MP J.P. Balkenende heeft sinds zijn aantreden in het jaar 2001 al twee kabinetten en een minderheidskabinet op zijn naam staan, waarbij hij vooral heeft samengewerkt met de vvd , lpf en d’66. Dat zijn veel wisselende contacten voor iemand van het cda. De dreumesen van mijn generatie zijn dan weliswaar onder een instabiel, warrig en een onverschillige samenlevinggesternte geboren, maar niettemin bespeur ik een grote actie bereidheid onder de dreumesen. Wij hebben overigens besloten om niet met een eigen lijst naar de verkiezingen te komen, maar we zullen een overtuigende stemadvies uitbrengen.

Peutertaaltoets
De peutertaaltoets lijkt gedoemd te mislukken. Een aantal politici menen een dergelijke toets af te nemen teneinde de taalvaardigheid van de dreumesen te verbeteren of vroegtijdige problemen te kunnen signaleren. De bedenker, ongetwijfeld voorzien van een donker, breed maar vooral oogkleppend design brilmontuur, heeft kennelijk zelf geen kinderen, want dan had hij geweten dat we in een nietsontziende en hardnekkige ontkenningsfase zijn beland. De ja’s en nee’s worden door ons speels door elkaar gehusseld en de daarbij behorende bedoelingen worden ook volstrekt willekeurig bedacht. Ieder ouder zal met vol afschuw naar de uiteindelijke resultaten bekijken van deze peutertaaltoetsen.

Dierentuin
Noorderdierenpark in Emmen heeft mij in een onbestemd gevoel gegrepen. De functie van een dierentuin in het algemeen is mij (nog) niet geheel duidelijk. De olifanten, giraffen en de andere dieren lijken op het oog allemaal goed naar hun zin te hebben. Er heerst in de dierentuin een hoog Rust, Reinheid en Regelmaatgehalte. Hun “ troep” wordt iedere dag opgeruimd en er zijn geen serieuze levensbedreigende situaties te bespeuren. Een dierentuin is eigenlijk een ideale verzorgingsstaat zonder extreme politieke tegenstellingen. En toch bekruipt mij een eng en maar vooral claustrofobisch gevoel.

Stemadvies
De partij van de Dieren herkent dit onbestemd gevoel en pleit ervoor om de dieren op te nemen in de Grondwet. Niet alleen de dieren in de dierentuin wordt hiermee onder de aandacht gebracht maar ook de proefdieren en regulering van de bio-industrie.

Onder aanvoering van vele dreumesen en met steun van enkele bekende Nederlanders vraag ik u: stem op partij van de dieren

Onderworpen door een pittige peutertaaltoets groet ik u.

Kamperen in Dalfsen

Regelmatig verbaas ik me over de onhandigheid en bij tijd en wijle volslagen onbegrip van ouders. Zij, die al jaren lang communiceren, als in praten teneinde elkaar huilend van begrip in de armen te vallen of met elkaar vechtend en rollebollend in de haren vliegen of telepathisch dingen kunnen afspreken zijn kennelijk niet in staat mijn heldere bedoelingen in woord en gebaar te kunnen ontcijferen. Ik verbaas me dus over ouders die met stijgende regelmaat vragen: “wat zeg je jongen?” of “wat wil je dan, lieverd?” Welnu, ik sta op het punt om mij te bekwamen in volwassenentaal. Op de crèche is het een regelmatig onderwerp van gesprek onder ons. Wat moeten we doen? Het is voor ons eenvoudiger hen leren te begrijpen dan andersom. Hoewel, er zijn een hoop lieden geweest die vroeger door eigen belevenissen enkele ervaringen c.q. constanten hebben vastgelegd en vervolgens via een afschuwelijk generaliseermethode aan consultatiebureaus hebben doorgegeven. “standaardkennis- en kunde” vereenvoudigd en gemakkelijk leesbaar in keurig nette aangelegde tabellen voor pasgeborenen tot flinke dreumesen. Tot zover mijn oprechte zorg op weg naar een onvoorspelbare en ruwe volwassenheid.

Ondertussen kom ik allerlei interessante mensen tegen. Ik ontmoet dus. Dit zal wel voortduren. Hierover mag mij in ieder geval niet meer over verbazen. Het blijft trouwens moeilijk reageren op mensen die overdreven willen duidelijk maken dat ze het beste voor hebben met baby’s, dreumesen of kinderen in het algemeen. Ik weet nog steeds niet hoe ik moet reageren op deze overdreven al of niet oprechte belangstelling. Misschien moet ik gaan turven hoe vaak ik iemand zie! Moet ik misschien familie gerelateerde mensen met voorkeur behandelen? Na wat rekenwerk over opa’s, oma’s, ooms, tantes, neef en nicht kom ik erachter dat ik in Apeldoorn met Mieke en Thijs een van de vele achterneven en –nichten heb ontmoet. In willekeurig volgorde en zonder aan te geven wie bij wie hoort noem ik mijn achterfamilie: Jan, Marjan, Mieke, Thijs, Bernadette Marie, Frederique Sofie, Dennis en Sander. Voorlopig ben ik de jongste.

Portugal en moederdag

Het was een drukke week. Vorige week zat ik nog met m’n blote bolletje heerlijk in de zon en genietend van een frisse roosvicee aangelengd met Portugees mineraalwater. En zondag heb ik me helemaal gegeven voor moederdag. Eigenlijk wou ik een zandzelfportret maken voor mama en meenemen vanuit Portugal. Op het strand in Portugal was ik al druk doende met een flinke schep en een diepe emmer enige kubieke meters zand bij elkaar te brengen. Aan zand geen gebrek, zo ver als m’n ogen konden zien ….alleen maar zand, zon en zee. Wat een pracht. In het zwembad heb ik me ook prima vermaakt. In mijn luchtbootje met beengaten relaxed achterover geleund voer ik rondjes in het grote bad.

Ik mocht uiteindelijk niet mijn eigengemaakte zandzelfportet meenemen in het vliegtuig, want dat kon niet, vertelde een strenge dounanier. Dat vond ik vreemd, ik bedoel, een vliegende vliegtuig is al geen wonder meer en het is ook niet meer bijzonder als men met een raket op de maan landt. De strenge douanier was niet te overtuigen. Dus moesten we op het laatste moment iets anders verzinnen, zo zijn we nog even bji de bloemist geweest voor een mooie rode roos in een klein vaasje.

Een Portugese moederdaggroet,

Twee weken een aarbei

Mijn vader noemt mij een aarbei. Ik zie er werkelijk niet uit, overal heb ik van die hele kleine pukkeltjes. Juf Kim zegt, dat ik waterpokken heb. En ik dacht, krijg nou wat. In het begin waren het er nog niet veel maar de volgende morgen kon ik met mijn vingertjes net als in de olympische winterspelen slalommend afdalen tussen al die pukkels. Als ik in de spiegel kijk dan zie ik eigenlijk één grote pukkel. “Nou, het kan wel twee weken duren”, hoorde ik iemand op de gang zeggen. Twee weken! Iedere keer als we gaan lopen doe ik bij voorbaat mijn muts over m’n hoofdje. Ik heb zelfs overwogen om te vragen naar een mini-burka.

Vandaag ben ik even naar het consultatiebureau geweest. Zulke bezoekjes vallen me altijd tegen. Consultatiejuf geeft me eerst een hele mooie doos met allemaal leuk gekleurde blokjes. En ik zeg “da”. Dat is mooi, dacht ik nog. Papa was leuk aan het kletsen met consultatiejuf en ik gooide de houten gekleurde blokjes weer één voor één weer in het doosje. Handige blokjes want ze rolden niet weg. Ondertussen liep consultatiejuf even naar de koelkast en kwam terug met een rare pen. Ze kwam vervolgens naast me zitten en geeft me een enorm venijnige prik in mijn arm. Echt gemeen. “Zo, klaar alweer”, jullie mogen gaan en tot de volgende keer, zei ze er lopende bandachtig erachteraan. We konden gaan. Met pijn en zonder die mooie gekleurde blokjes.

Al verstoppend onder mijn mutsje, groet ik jullie.