De fascinatie voor de zee in Portugal of liever gezegd de zee in het algemeen is mij totaal onduidelijk. De zee maakt op mij vooralsnog een onheilspellend en angstaanjagend indruk. Zelfs een rustige en kabbelende zee maakt een ritselende en hypnotiserend geluid. Vol onbegrip en afgrijzen kijk ik naar al die mensen die veel te dicht langs het vernietigende zoute zeewater lopen. Dit wordt overigens nog eens versterkt doordat iedereen onzinnig en onverantwoord speurend de duinen scant naar …tja, waar kijken ze naar? Het is zoeken naar onheuse fatale spanning. Mijn intense en afkerige houding jegens de verraderlijke zee blijft overeind.
Nee, dan liever een onschuldig fonteinstraaltje midden in een veilig park omgeven door prachtige bomen en bloemen. Mijn wijsvinger, de enige onvoorspelbare veroorzaker van een lief klein onschuldig verfrissend straaltje water. Of gewoon een balspelletje in een duimdiep helder en schoon zwembadje.
Een pleitbezorgende handschreeuw voor hogere duinen, groet ik jullie
1 comment:
Wauw! Kerel, wat kun jij toch leuk schrijven! Wat een ontdekking, dit blog!
Echt leuk. Wellicht tot gauw,
Groet,
Uw meerdere in alles,
Evan
Post a Comment