Er hangt een sluier van angst in de wachtkamer van de tandarts. Naast mij zit een klam jongetje, die netjes zijn beurt afwacht. De deur gaat onverwacht open en de tandarts gebied hem vriendelijk binnen te komen. “Goedemorgen”, zegt de tandarts. Het jongetje knikt en gaat stil en een beetje gebogen naar binnen. De wachtkamer van de tandarts onttrekt het gelukzalig gevoel uit je ziel en lijkt op een voorportaal die tandartspatiënten aanmoedigt te speculeren, ondanks zijn overtuigende deskundigheid, naar het meest “worst case scenario”. Zelfs de meest ambitieus maatschappelijk verantwoorde ideeën veranderen in de wachtkamer in onsamenhangende chaos.
Deze in-mineur stemmend gevoel wordt waarschijnlijk mede veroorzaakt, doordat de tandarts in functie een neerbuigende houding heeft. Zijn houding neigt misschien zelfs naar onvoorspelbaar, denigrerend en belerend. De onvoorspelbaarheid van de prognose van de tandarts wordt met name ingegeven door een vreemdsoortig gebogen tangetje en de willekeurige momenten waarbij de cijfercodes worden genoemd.
Maar mijn allergrootste ongenoegen is wel dat onze tandarts in functie verandert in een voorovergebogen, onverstaanbare en onherkenbare monster met een wapen in zijn hand en een vreemd hoedje voor zijn mond.
Met mijn mond ver open, groet ik jullie.
No comments:
Post a Comment