Berenkuil en Barcelona I

Ons tweede jaar kamperen in de Berenkuil doet meteen denken aan die twee verwarde zandkorrels, die in de woestijn elkaar op een bepaald moment aankeken en tegelijk tot de schokkende ontdekking kwamen dat ze op een onvermijdelijk manier totaal omsingeld waren.  Eveneens moesten we denken aan de twee waterdruppels die het nogal warm hadden en verkoeling zochten in de verfrissende zee. Ook hun ontdekking was verrassend, want de twee waterdruppels vonden het erg druk in zee.

Het was dus druk op de camping en rondom onze cosy caravan stonden campinggasten die zo op de eerste indruk gewoon bezig waren met een gemiddelde hunkering naar een gezellige vakantie met hoop op mooi weer. Echter, bij een voorzichtige toenadering viel al meteen een aantal vreemde gewoonten op. Onze overbuurman bekeek de dagen door een enorme breedbeeldtelevisie. De overbuurvrouw vroeg begrip voor haar televisiekijkende man, want hij kon met gemak een week lang niets zeggen omdat zijn televisiekijkende hoofd er niet naar stond.

Naast ons verscheen plotseling een grote caravan met daarin twee bewoners. De pootjes van de caravan werden uitgedraaid en twee stoelen en een tafel werden neergezet. Even later kwam er een grote doos met heeel veeel puzzle stukjes. Mevrouw hield nogal van puzzelen, vertelde ze. De puzzelende vrouw was zelfs al te gast geweest bij een televisieprogramma.  Enig ander contact, bijvoorbeeld een eenvoudige groet, werd bemoeilijkt doordat ze aangaf een puzzel te maken van 23000 stukjes(!)

Een therapeutische groet,